آزاده

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 بارالها !

قلبم آنقدر سیاه شده که روی سخن گفتن با تو ندارم. از فرط گناه، چشمه ای نمی جوشد از چشمانم. دلم آنقدر سنگین گشته که یارای دل کندن از معصیت را ندارد ...

   زبانم قاصر است از گفتن حال درونی ام ..

 اما باید بگویم که تو شاهد و آگاه بوده و هستی بر احوال همه بندگانت ..همیشه آنانی که دل در گرو تو نهادند، آنانی که تقوی پیشه نمودند و بر اولیائت تکیه کردند، آنانی که چشم از گناه فرو بسته و زبان پشت عقل نهاده و سکوت اختیار کردند، جز به تو فکر نکردند، که تو بر احوالشان آگاه و عالمی و این ابلیس لعین است که در تکاپوی معصیت قدم برداشته و دل می لرزاند. بذر نفاق می افشاند و تخم کین ! و در انتها روسیاهی است که باقی خواهد ماند.
این حقیر دل شکسته،  چونان پرنده ای بی پناه، در جستجوی لانه رحمت تو پر می کشد که تو پناه بی پناهانی. که تو یاور همه دل شکستگانی ... بند بند وجودم تو را می جوید و تو را می خواند. وجود پلید و ناپاک و معاصی خویش را که می نگرم، جز به رحمت و مغفرت تو امید ندارم. بیم آن دارم نکند بگذاری به حساب ناجوانمردی و عداوت ! جز غفلت، پرده ی دیگری حائل بین من و تو نیست و دریدن این حجاب را از تو می خواهم.

معبودا !

در این چند روز مانده به ماه خودت،ماه رمضان، بند بال گشوده ام و قصد پریدن کرده ام. بنده گنه کارت را دریاب ای خدای مستغفران ! بال می گشایم و پـــــــــــرواز می کنــــــــــم ... هم پروازی ام را دعا خواهم نمود و او را در آسمان لایتناهی اش رها می کنم ... باشد که شیطان نفس مرا نیز آسوده گذارد ...

الهی وربی من لی غیرک....

خدایا به حق حضرت زهرا(س) مرا دریاب....